Lokrinus

Lokrinus, yn it Ingelsk: Locrine, is in toanielstik fan ûnbekend auteurskip út 'e Elizabetaanske Tiid, dat weromgrypt op de leginde dat Ingelân en Londen (Troinovantum) stifte wêze soene troch lju dy't oan 'e ein fan 'e Trojaanske Oarloch Troaje ûntflechte wiene. It stik, in trageedzje, liket sterk beynfloede te wêzen troch guon kontemporêne wurken, lykas de dichtbondel Complaints, fan Edmund Spenser, en it gedicht The Complaint of Elstred, fan Thomas Lodge. It is ûndúdlik wannear't Lokrinus krekt skreaun is; guon saakkundigen pleatse it yn 'e iere 1580-er jierren, mar de measten tinke oan 1591. Yn elts gefal waard it yn 1594 registrearre yn it Stationers' Register, de gesachhawwende útjouwerskatalogus fan dy tiid. It waard foar it earst publisearre yn 1595.

Lokrinus
algemiene gegevens
oarspr. titel	Locrine
auteur	taskreaun oan ferskate auteurs (û.o. William Shakespeare)
taal	Ingelsk
foarm	toanielstik
sjenre	trageedzje
skreaun	1591?
1e publikaasje	1595, Londen

Auteurskip

De foarside fan 'e útjefte fan 1595 fermelde "W.S." as de skriuwer. Dy inisjalen waarden blykber letter ynterpretearre as steand foar William Shakespeare, en dêrfandinne dat útjouwer Philip Chetwinde Lokrinus yn 1664 tafoege oan 'e twadde printinge fan syn saneamde Third Folio fan Shakespeare syn wurk. Sadwaande wurdt dit stik ta de Shakespeariaanske apokrifa rekkene, ek al wize hast alle moderne saakkundigen de taskriuwing oan Shakespeare fanwegen it stive, ûn-shakespeariaanske dichtwurk fan 'e hân. De oerlevere tekst fan Lokrinus fertoant lykwols al oanwizings dat it nochris redigearre is, en guon wittenskippers hawwe de mooglikheid foar wier oannommen dat Shakespeare dejinge wie dy't it stik op 'e nij besjoen hat.

Oer it eigentlike auteurskip kin men tsjintwurdich allinnich mar mear spekulearje; de toanielskriuwers George Peele en Robert Greene lykje datoangeande it meast neamd te wurden. Guon wolle hawwe, op grûn fan in bewearing fan sir George Buck (dy't fan 1609 oant 1622 seremoanjemaster fan it Keninklik Hof wie ûnder kening Jakobus I) dat ynstee dy syn neef Charles Tilney de skriuwer wie, mar mei't dy yn 1586 terjochtsteld waard foar syn belutsenens by de Babington-gearspanning, soe Lokrinus dan fan foar dy tiid datearje moatte.

Ynhâld

Lokrinus iepenet as de âlde Brutus, de lieder fan 'e Trojanen yn Brittanje, op syn stjerbêd syn trije soannen Lokrinus, Kambearus en Albanaktus by him ropt. Om 'e saken fan it keninkryk foar syn dea op oarder te krijen, draacht er û.m. syn erfgenamt Lokrinus op om mei Guendoline, de dochter fan syn trouwe legeroerste Korinéus, te trouwen. De sêne einiget mei Brutus syn dea. Lokrinus docht wat syn heit him hjitten hat, en trout mei Guendoline.

Dan arrivearje de Skyten foar harren (folslein ûnhistoaryske) ynfaazje fan 'e Britske Eilannen. Hja wurde oanfierd troch harren kening Humbearus, dy't troud is mei de tsjeppe Estrild. As syn leger troch de Skyten ferslein wurdt, docht de Trojaanske prins Albanaktus himsels tekoart, en dêrnei falt er de rest fan it toanielstik allegeduerigen as geast de libbenen lestich mei oproppen ta wraak. Uteinlik winne de Trojanen de oarloch, en de fersleine Humbearus moat de wyk nimme en him yn 'e wyldernis ferskûlje, dêr't er nei sân jier fan ûntbearings úteinlik de hân oan himsels slacht, ta opteinens fan 'e geast fan Albanaktus.

Underwilens is Estrild, de Skytyske keninginne, troch de Trojanen finzen nommen. As Lokrinus har sjocht, rekket er fuortendaliks smoarfereale op har. Korinéus warskôget syn skoansoan om trou te bliuwen oan syn dochter Guendoline, dat Lokrinus hâldt Estrild fêst op in ûndergrûnsk sideplak, dêr't er sels de doar plat rint. As Korinéus nei sân jier komt te ferstjerren, hellet er lykwols Estrild te foarskyn en nimt har iepentlik ta mêtresse. Guendoline har broer Trasimachus swart dêrop wraak. Under lieding fan it Hûs fan Korinéus fynt der dan in opstân plak tsjin it regear fan Lokrinus, wêrby't dyselde troch Trasimachus ferslein wurdt. Lokrinus en Estrild dogge harsels dêrnei tekoart, en harren dochterke Sabren ferdrinkt harsels úteinlik. Guendoline jout har man in keninklike begraffenis, mar lit Estrild yn in obskuer grêf smite.

Boarnen, noaten en referinsjes

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

Chambers, E. K., The Elizabethan Stage (4 dielen), Oxford, 1923 (Clarendon Press). Eccles, Mark, Sir George Buc, Master of the Revels, yn: Sisson, Charles Jasper, Thomas Lodge and Other Elizabethans, Harvard, Massachusetts, 1933 (Harvard University Press), s. 409-506. Halliday, F. E., A Shakespeare Companion 1564-1964, Baltimore, Maryland, 1964 (Penguin). Logan, Terence P., en Smith, Denzell S., (red.), The Predecessors of Shakespeare: A Survey and Bibliography of Recent Studies in English Renaissance Drama, Lincoln, Nebraska, 1973 (University of Nebraska Press). Maxwell, Baldwin, Studies in the Shakespeare Apocrypha, New York, 1956 (King's Crown Press). Tucker Brooke, C.F. (red), The Shakespeare Apocrypha, Oxford, 1908 (Clarendon Press).