Magnetyske noardpoal: ferskil tusken ferzjes

De '''magnetyske noardpoal''' is it punt fan it ierdoerflak dêr't de noardpoal fan magneten nei oantrokken wurde. Om't tsjinstelde magnetyske poalen elkoar oantrekkeoanlûke betsjut dat, dat dit magnetysk sjûnsjoen in súdpoal is.

Krekt as nei de noardpoal hawwe der ek ekspedysjes west nei de magnetyske noardpoal. [[James Clark Ross]] berikte de magnetyske noardpoal op [[1 juny]] [[1831]] op [[Kaap Adelaide]] op it [[Boothia Skiereilân]]. [[Roald Amundsen]] fûn dy midden op it skiereilân yn [[1903]]. [[Paul Seron]] en [[Jack Clark]] fûnen de poal op [[Allen Mar]] op [[Prins fan Wales Eilân]]. Yn [[2001]]) wie de magnetyske noardpoal al trochskood nei 81°3' N, 110°8' W. De poal skoot hieltiidhieltyd op nei it noardwesten. Yn 2001 barde dat mei in faasje fan likernôch 40 km/jier.

Dit is lykwols gjin beweging yn in rjochte line: Der is in deistichedeistige ovaalske beweging fan de magnetyske noardpoal. Der wurdt oannaam dat dit in fersteuring troch de sinne is. Op dagen mei in slimme fersteuring kin de ovaal mear as 80 km grut wêze. Dêrmei is de magnetyske noardpoal hast net op it plak te finen dêr't er, neffens berekkeningen op jierbasis, wêze moat.

It magnetyske fjild kin ek ûnder omstannichheden hielendal omkearreomkeare. Under oaren troch de rjochting yn magnetyske stiente is sichtber dat 500.000 jier lyn, it magnetysk fjild krekt oarsom wie. Ek earder hat it fjild him meardere kearen omkeart. Wat hjir de oarsaak fan is is net wis.