Leon Spilliaert: ferskil tusken ferzjes

Content deleted Content added
SieBot (oerlis | bydragen)
L Bot - derby: nl:Leon Spilliaert
fan nl en en.
Rigel 1:
{{stobbe}}
 
'''Leon Spilliaert''' ([[Oostende]], [[28 july]] [[1881]] – [[Brussel (stêd)|Brussel]], [[23 novimber]] [[1946]]), wie in [[Flaanderen|Flaamske]] [[symboalisme|symboalistyske]] [[keunstskilder]] en graveur.
 
Line 6 ⟶ 4:
 
== Libben==
Spilliaert waard berne yn [[Oostende]] as âldste fan sân bern fan Léonard-Hubert Spilliaert, dy't kapper en parfumeur wie, en Léonie Jonckheere.<ref>Hostyn & Spilliaert 2006, s. 17.</ref> Fan jongs ôf oan hy er al niget oan keunst en tekenjen; hy wie yn't foarste plak autodidakt. Hy wie in protte siik (astma) en wat op himsels, dat hy tekene in soad, sênes út it deistich libben en lânskippen. Doe't er 21 wie gie er oan't wurk foar Edmond Demon, in Brusselsk útjouwer fan symboalistyske skriuwers, dy't Spilliaert dan yllustrearje moast. Hy bewûndere foaral it wurk fan [[Edgar Allan Poe]]. Hy rekke dêr befreone meien de Frânskskriuwende dichter en keunstkritikus [[Emile Verhaeren]], dy't him tige oanmoedige yn syn wurk. Hy krige dêr ek ferkearing mei Paule, de dochter fan syn wurkjouwer, mar dat rûn op neat út en Spilliaert rekke slim teloarsteld en deprimearre, wat lange tiid oanhâlde.
 
Nei wat teloarstellende eksperiminten û.o yn [[Parys]], brekt er yn [[1911]] troch mei in ynstjoering op de ''Salon des Indépendants'' fan [[Brussel (stêd)|Brussel]].
 
Yn it tydskrift ''L'Art Moderne'' resinsearre [[Franz Hellens]] yn 1912 it ynstjoerde wurk fan Spilliaert yn de Brusselske salons ''Doe stil voort'', ''Le Sillon'' en de ''Galerie Georges Giroux''. In oare freon, [[Henri Vandeputte]], iepene in galery mei wurk fan Spilliaert yn Parys.
 
Yn 1914 waard er mobilisearre by de ''Garde civique''. Dat noaske him net en hy slagge deryn en ûntkom de tsjinst. Op 23 desimber 1916 troude er mei [[Rachel Vergison]] en yn maart fan 1916 sette se harren yn Brussel ta wenjen; op 15 novimber 1917 waard dochter Madeleine berne, harren iennichst bern.
 
Wilens besocht Spilliaert it Belgysk oarlochsgeweld te ûntflechtsjen en yn [[Switzerlân]] te kommen. Yn de neifolgjende jierren krige er ynternasjonaal súkses, mei troch syn kunde oan ferskate keunstners yn it bûtenlân.
 
It ferstjerren fan syn heit yn 1927 holp him út de finasjele krapte. Fan doe ôf oan hat er hast neat mear ferkeapje wold. Foar P.-G. Van Hecke fersoarge er doe de tekstplaten fan it [[Surrealisme|surrealistyske]] tydskrift ''Variétés''. De bekende Brusselske ''Galerie Georges Giroux'' organisearre in wichtige ''Exposition Léon Spilliaert'' yn 1929.
 
== Wurk ==
[[Akwarel]], [[gouache]], en [[houtskoal]] wiene de middels dêr't er syn bêste wurk yn begjin [[20e ieu]] mei makke, ynklusyf in tal selsportretten yn swart kryt. Spilliaert waard tige beynfloede troch [[Odilon Redon]],<ref>Hostyn & Spilliaert 2006, s. 18.</ref> waans ekspressive wurk yn't swart paralellen fint yn Spilliaerts eigen wurk. Hy bylde faak in iensume figuer út yn in wat dreameftich hear. Spilliaert's skilderijen roppe in gefoel fan stiltme en mankelikens op.
 
Yn syn lettere wurk lei er him mear ta op skilderjen fan see en strân. Hy stoar mei 65 jier yn Brussel.
 
== Keppeling om utens ==
*[http://193.190.214.109/webopac/List.csp?SearchT1=&Index1=Index24&Database=2&SearchMethod=Find_1&SearchTerm1=Spilliaert&SearchTerm2=&SearchTerm3=&OpacLanguage=fre&Profile=Default&RequestId=1_96&PageType=RecordListFind&PreviousList=RecordListFind&WebPageNr=1&NumberToRetrieve=10&WebAction=NewSearch&StartValue=1 Fabritius gallery] - In grutte samling fan Spilliaerts wurk yn de feitebank fan it Keninklik Museum foar Keunsten fan Belgje (Frânsk)
 
== Referinsjes ==
<references/>
 
[[Kategory:Symboalisme]]