Sicco Mansholt: ferskil tusken ferzjes

 

==Ferset en ministerskip==

 

In juny [[1945]] frege PvdA-premier [[Wim Schermerhorn]] Mansholt mei te dwaan oan it earste nei-oarlochske kabinet as minister fan Lâanbou, Fiskerij en Fiedselfoarsjenning. Hy wie mei 37 jier de jongste minister. Hij was aangesteld vanwege zijn goede organisatorische kwaliteiten en hem werd gevraagd om de voedselvoorziening weer op orde te brengen, daar bij zijn aanstelling nog voor 1 week voedsel in Nederland was. Met een krachtig inkoopbeleid, strakke voedseldistributie en beheersing van de prijs wist hij de situatie te stabiliseren. Hierbij speelde mee dat zijn neef [[Stephanus Louwe Louwes]] de leiding had over het nog goed functionerende directoraat-generaal van de Voedselvoorziening. Hoewel Mansholt aanvankelijk van plan was om slechts 2 jaar minister te blijven, vond hij het werk zo leuk, dat hij ook in de jaren erop besloot minister te blijven. Mansholt nam deel aan zes regeringen: [[Kabinet-Schermerhorn/Drees|Schermerhorn-Drees]] in 1945; [[Kabinet-Beel I|Beel]] in 1946; [[Kabinet-Drees/Van Schaik|Drees-Van Schaik]] in 1948, en nog drie kabinetten Drees: [[Kabinet-Drees I]] in 1951, [[Kabinet-Drees II]] in 1952 en [[Kabinet-Drees III]] in 1956. Tijdens zijn ministerschap hield hij, na de voedselvoorziening te hebben hersteld, zich bezig met het moderniseren van de landbouw. Hij begon in nauwe samenwerking met de Stichting voor de Landbouw (in 1954 hernoemd tot het Landbouwschap) met de vaststelling van gegarandeerde [[minimumprijs|minimumprijzen]] voor de belangrijkste Nederlandse landbouwproducten, gecombineerd met de invoering van [[ymportheffing]]en en vergoedigen (restituties) voor [[eksportprodukt]]en. Om de productiviteit te verhogen, werd ook veel geld geïnvesteerd in onderzoek en onderwijs en zette hij in op [[schaalvergroting]]. In zijn beleid kwam zijn sociaaldemocratische inslag duidelijk tot uiting; hij wilde dat, net als in andere bedrijfstakken, elke boer die economisch verantwoord bezig was in zijn bedrijf het recht had op een goed bestaan, vakantie en de mogelijkheid om zich ook cultureel te ontwikkelen.

Als landbouwcommissaris was Mansholt de centrale figuur in Brussel. Van zijn derde en laatste Commissie (1968 - 1973) was hij ook vicevoorzitter. Toen voorzitter Malfatti in [[1972]] aftrad om zich kandidaat te stellen voor het Italjaanske kabinet, werd hij gedurende 7 maanden voorzitter van de Jeropeeske Kommisje.

 

 

fan 1984 oant 1989 wie Sicco Mansholt foarsitter fan it [[Humanistysk Fredesberie]] (HVB).