Branwell Brontë: ferskil tusken ferzjes

 

Brontë gie doe werom nei de pastory yn Haworth, mar wie ferslein troch de ôfwêzigens fan frou Robinson en de ûnwierskynlikens dat sy inoar wer moetsje soenen. Branwell flechte yn de alkohol. Hy waard [[alkoholisme|alkoholist]] en brûkte fermoedlik ek [[laudanum]] (opium).<ref>{{aut|Gaskell, Elizabeth}}, "The Life of Charlotte Bronte", Penguin Books, 1998, ISBN:978-0-14-043493-4</ref> Syn hâlden en dragen waard irrasjoneel en betiden gefaarlik doe't er [[delirium tremens]] ûntwikkele. Ut Charlotte har brieven docht bliken dat sy har lulk makke oer syn gedrach, mat dat har heit in soad geduld mei syn brutsen soan hie. Yn dy snuorje waarden ek de earste romans fan syn susters útbrocht; at er dat noch witten hat is net bekend.

Troch Brontë syn ferslavings hie nimmen troch dat er slim fan [[tuberkuloaze]] te lijen hie, oant er yn elkoar sakke foar hûs en dokter helle waard. In skoftke letter stoar er.

 

 

==Fierder lêze==

*''Branwell Brontë: a biography'' troch [[Winifred Gérin]] ([[Toronto]]/NY: T. Nelson & Sons, 1961, Hutchinson 1972)

*''The Infernal World of Branwell Brontë'' troch [[Daphne du Maurier]] (Victor Gollancz 1960, Penguin Books 1972)