Organisaasje fan Oalje Eksportearjende Lannen: ferskil tusken ferzjes
fan nl: |
(Gjin ferskil)
|
De ferzje fan 16 mrt 2011 om 19.51
De Organisaasje fan oalje-eksportearjende lannen (Ingelsk: Organization of the Petroleum Exporting Countries, OPEC) is in gearwurkingsferbân fan tolve lannen dy't netto oalje útfiere. OPEC foarmet feitlik in kartel, dat troch it feroarjen fan it oanbod fan oalje de priis dêrfan stjoere kin.
OPEC is op 14 septimber 1960 oprjochte yn Bagdad (Irak) op inisjatyf fan Fenezuela. De oprjochters wienen neist Fenezuela en Irak, Saûdy-Araabje, Iran en Koeweit.
 Fier hjir asjebleaft gjin bewurkings út oant de skriuwer mei de side klear is. |
|---|
Letter kamen der njoggen oare leden by OPEC, waarvan er twee de organisatie weer hebben verlaten: Qatar (1961), Indonesië (1962-2008), Libië (1962), Verenigde Arabische Emiraten (1967), Algerije (1969), Nigeria (1971), Ecuador ((1973-1992) opnieuw lid geworden in november 2007), Gabon (1975-1994) en Angola (2007).
OPEC hat sûnt 1 septimber 1965 syn haadkertier uyn Wenen. Daarvoor was het gevestigd in Genève.
De Arabische leden van de OPEC kondigden in 1973 maatregelen aan tegen het westen naar aanleiding van de Jom Kipoeroorlog. Hierdoor ontstond de oliecrisis. Na de revolutie in Iran van 1979 steeg de olieprijs en daarmee was de tweede oliecrisis een feit.
Landen die relatief veel olie produceren, maar geen lid zijn van de OPEC zijn:
Canada, Mexico, Noorwegen, Verenigde Staten, Rusland, Oman en Brazilië.
Organisatie en doelstellingen
De OPEC telt 12 leden. Alle landen die netto olie-exporteur zijn en gelijke belangen hebben als de huidige OPEC-leden kunnen lid worden[1]. Om tot de OPEC toe te treden is de instemming vereist van drie vierde van alle zittende leden en van alle vijf landen die de OPEC in 1960 hebben opgericht.
De doelstellingen van de OPEC zijn[2]:
- coördinatie van de belangen van de olie-exporterende landen, met name het verzekeren van een stabiele bron van inkomsten voor de olieproducerende landen;
- zorg dragen voor voldoende olie tegen een economisch aantrekkelijke prijs voor de olieconsumerende landen;
- het behalen van een redelijk rendement op de investeringen die noodzakelijk zijn voor voldoende olie aanbod.
Uit de geschiedenis van de OPEC blijkt dat het handhaven van stabiele olieprijzen, voornamelijk door het bepalen van productiequota, geen gemakkelijke opgave is. Het vaststellen van de juiste hoogte van de olieprijs is eveneens niet eenvoudig. Een te lage prijs leidt tot te lage opbrengsten voor de olie-exporterende landen, maar een te hoge prijs leidt tot de ontwikkeling van alternatieve energiebronnen. Alternatieven kunnen nieuwe olievelden zijn zoals bijvoorbeeld in het noorden van Alaska of de Noordzee, die een hogere kostprijs hebben en daardoor alleen economisch winbare reserves opleveren als de olieprijs hoog is, of volledig andere energiebronnen als kernenergie of windenergie.
Yn septimber 2010 fierde de OPEC it 50 jierrich bestean fan de organisaasje.
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: |
<referenties/> |
 |
Ofbylden dy't by dit ûnderwerp hearre, binne te finen yn de kategory OPEC fan Wikimedia Commons. |