Stienbakkerij: ferskil tusken ferzjes

Yn de provinsje [[Grinslân]] wurde sûnt de [[12e ieu]] stiennen bakt. Yn it earstoan wienen dat [[kleastermop]]pen foar tsjerken, [[kleaster]]s en letter [[Stienhûs|stienhuzen]], dy't troch muontsen makke waarden. Yn de [[16e ieu]] ûnstiene dêrút tichelwurken, mei somtiids tichelboargen fan de eigners dêrby. In de [[19e ieu]] groeide it tal stienfabriken bot troch hieltyd mear huzebou en de ûntginning fan de Grinzer Feankoloanjen. Om 1900 hie grinslân sa'n 80 stienfabriken. Faktoaren as beheiningen yn de klaaiôfgraving, feroaring fan de fraache en sleauwens by it tapassen fan technyske fernijingen en skaalfergrutting laten ta sluting fan in protte fabriken yn de [[20e ieu]]. Yn 1979 noch naam de ''Verenigde Steenfabrieken Groningen'' de modernste stienfabryk van Nederlân yn gebrûk foar de produksje fan NeHoBo. De V.S.G. hie doe noch twa fabriken oer, yn [[Winneweer]] en [[Boerdam]] (ûnder Middelstum). Op it hichtepunt fan de produksje hie de V.S.G. fiif fabriken yn it wurk. De V.S.G. moast 1982 de poarten slute fanwege de minne merkomstannichheden yn dy jierren. 2002 gie de ferâldere stienfabryk Fivelmonde út Delfsyl ticht en waard Strating yn [[Oude Pekela]] de lêste stienfabryk vfan Grinslân. Sûnt it tichtgean fan stienfabryk Smeijers-Voortman út it Oeriselske [[Rijssen]] yn 2005, is it ek de iennige benoarden de grutte rivieren.