Skaal fan Richter: ferskil tusken ferzjes

De sterkte wurdt berekkene oan de hân fan de registraasje fan de maksimale útslach ([[amplitude]]) dy't de horizontale beweging fan de ierdskodding makket. De sterkte wurdt de [[magnitude]] neamd, krektas it begryp yn de [[astronomy|stjerrekunde]] om de helderheid fan in [[stjer (himellichem)|stjer]] mei oan te jaan. Richter omskreau in ierdskodding mei magnitude 3 as in ierdskodding dy't op inde seismograaf in útwikenútwyk fan 1 mm opwektsjen lit op in ôfstân fan 100 km opfan it [[episintrum]].

De skaal fan Richter is logaritmysk, dat hâldt ynbetsjut dat by in tanametanimming fan 1 magnitude-ienheid de útwiking op it seismograaf tsien kear sa grut is. Sa hat in ierdskodding dy't op 100 km ôfstân in útwiken fan 10 mm feroarsaket in bevingskodding mei magnitude 4. Op dizze wizeSadwaande koe Richter ferskate ierdskoddings mei inoar fergelykje. Korreksjes wurde tapast om de ynfloed fan de ôfstân tusken it [[episintrum]] en it seismysk stasjon yn rekkening te bringen. Hoe fierder defan ôfstân fanit it episintrum tanimtôf hoe mear de trillingsamplitude fan de seismyske weagen ôfnimme.

In ierdskodding mei in magnitude fan 2 op normale djipte kin ûnder optimale omstannichheden noch net field wurde. De ierdskodding dy'tierdskoddings yn it noarden fan Nederlân plak finne lizze yn de regel tichter oan it ierdoerflak (oant maksimaal 3 kilometer djip) en kinne by in in magnitude fan 1,2 al field wurde.