Sikke Doele: ferskil tusken ferzjes

Doeles earste ferhaal dat publisearre waard wie ''In frou mei in blau kofferke'', dat yn 1965 ferskynde yn in spesjaal jongereinnûmer fan it literêre tydskrift [[De Tsjerne (tydskrift)|De Tsjerne]]. Yn dat jier waarden twa Nederlânsktalige gedichten fan him opnommen yn it tydskrift ''[[Podium (tydschrift)|Podium]]''. Yn 1971 krige hy foar syn Fryske gedicht ''High priest & first monk'' in [[Rely Jorritsmapriis]]. Fiif jier letter waard yn [[De Strikel]] it fers ''Houliksreis'' publisearre. Yn 1976 ferskynde syn earste dichtbondel, ''It swiet geniet''. Dêrnei like syn literêre ynspiraasje opdroegeopdrûge te wêzen, oant yn 1999 de ferhalebondel ''De gouden teeman'' útkaam, dy 't troch resensinten goed ûntfongen waard. Dêrnei folgen de koarte roman ''De messeslikker'' (2001) en de ferhalebondel ''It apparaat'' (2002). Postúm ferskynde yn 2003 de gedichtenbondel ''Longereilân''.

In wichtich tema yn it wurk fan Doele binne de jierren fyftich en sechtich fan de [[20e ieuiuw]], dêr't hy de sfear mei in bytsje middelen effektyf op te roppen wit. It opgroeien yn in húshâlding dêr't Fries-wêzen in grutte rol spile en it ferliezen fan de berneûnskuld komme oan bod yn ''It apparaat'', mei in iepenheid dy't yn de Fryske literatuer opmerklik neamd wurde mei. Yn Doele syn proaza én yn syn fersen komt Skylge faak werom. Syn roman ''De messeslikker'' spilet him ôf yn in simmerfakânsje yn de jierren sechtich op dat eilân. Doeles gedichtebondel ''Longereilân'' is wol as in ''"poëtyske leafdesbetsjûging"'' oan Skylge omskreaun.