Frou Holle: ferskil tusken ferzjes

'''''Frou Holle''''', yn it oarspronklike [[Dútsk]]: '''''Frau Holle''''' (mar yn it [[Ingelsk]]: ''Mother Hulda''), is ien fan 'e bekendere [[mearke]]s dy't troch de [[bruorren Grimm]] optekene waarden yn harren ''Kinder- und Hausmärchen'' ("Berne- en Hûsmearkes") fan [[1812]]. It teltsje giet werom op in [[Dútslân|Dútsk]] folksferhaal út [[Hessen]], dat stokâld wêze moat. De bruorren Grimm hiene it fan Henriette Dorothea Wild (dy't yn [[1825]] mei [[Wilhelm Grimm]] troude). Yn [[2012]] is ''Frou Holle'' oerset nei it [[Frysk]] troch [[Anne Tjerk Popkema]], as ûnderdiel fan 'e samling ''[[Mearkes fan Grimm]]''.

 

''Frou Holle'' fertelt it ferhaal fan in rike widdo dy't in lilke, loaie dochter en in tsjeppe, iverige styfdochter hat. Nettsjinsteande har lilkens en loaiens lûkt de widdo har eigen dochter allegeduerigen foar, wylst se har styfdochter yn 'e hûs en bûtendoar alle ferfelende putsjes opknappe lit, en dan kriget it fanke noch inkeld beskrobbings en lekskoaien ta lean. Sa spint de styfdochter wol oant har fingers derfan bliede, mar as se dan de spoel ôfspile wol, om foar te kommen dat de wol beblet rekket, glidet it ding har út hannen en falt yn 'e saad. As se dat oan har styfmem fertelt, fûteret dy har út en seit dat se mar sjen moat hoe't se de spoel wer út 'e saad kriget.

 

Om't se neat oars betinke kin om it ding werom te krijen, springt de styfdochter úteinlik sels yn 'e saad, mar hja stompt de holle en rekket út 'e tiid. As se wer by besleur komt, is se yn 'e oare wrâld fan frou Holle. Dêr hellet se bôle út 'e ûne dy't op it punt stiet om te ferbaarnen, en plôket se in [[apelbeam]] dy't fan syn apels ôfholpen wurde moat, en dan moetet se frou Holle sels, dy't har oannimt as faam. Wikenlang docht se by frou Holle yn 'e hûs it wurk en skoddet se de kjessens dat de fearren yn it rûn fleane, krekt sa't frou Holle dat graach sjen mei. Mar al hat se it hjir tûzen kear better, úteinlik wurdt se dochs ûnwennich, dat frou Holle bringt har nei de poarte fan har wrâld ta, dêr't it fanke as beleanning foar har helpfeardigens en iver oergetten wurdt mei goud. Sa komt se wer thús.

De styfmem sjocht al dat goud en wol dat har eigen dochter ek ta hawwe, dat de dochter prikt harsels yn 'e finger om bloed oan spoel te krijen, en smyt it ding dan yn 'e saad en springt him efternei. Ek sy bedarret yn frou Holle har wrâld, mar de bôle lit se ferbrâne en de apelbeam helpt se net, en as faam by frou Holle yn 'e hûs docht se inkeld de earste deis har bêst, mar begjint dan te lanterfantsjen, en har skodzjen fan 'e kjessens is frou Holle lang net nei 't sin. Dat se kriget dien en wurdt nei de poarte tabrocht, dêr't har loaiens bestraft wurdt mei in rein fan kleverige pik, dy't der har hiele libben net mear ôf wol.

 

De bekende [[Litouwen|Litousk]]-[[Feriene Steaten|Amerikaanske]] [[argeology|argeologe]] en [[antropology|antropologe]] [[Marija Gimbutas]] is fan tinken dat "frou Holle" weromgiet op in oerâlde [[Germanen|Germaanske]] oppergoadinne dy't nammen as Holda, Hulda, Holla en Holle droech, en dy't it panteön fan 'e oerlevere [[Germaanske mytology]] foarôfgie. Tsjin it tiidrek fan it klassike [[Germaanske heidendom]] wie hja degradearre ta ien fan 'e mindere goadinnen, in suster fan [[Frigga]], de oarehelte fan 'e oppergod [[Woadan]], wa har domein it húshâlden en dêrby benammentlik it spinnen wie. Oan har skreaune de âlde Germanen de útfining fan it meitsjen fan [[linnen]] út [[flaaks]] ta. Letter, yn it [[kristendom|kristlike]] tiidrek, doe't hja ta in figuer út folksferhalen wurden wie, stie hja bekend as sawol de Dûnkere Beppe as de Wite Frouwe. As it snijt, is it yn Hessen noch altiten wenst en sis dat frou Holle it bêd opmakket.

 

{{boarnen|boarnefernijing=

* {{Aut|Grimm, Jacob en Wilhelm}}, ''Mearkes fan Grimm'', De Gordyk, 2012 (Utjouwerij Bornmeer), ISBN 978-9 05 61 52 888.

}}

 

[[Kategory:Bruorren Grimm]]

[[Kategory:Mearke]]

[[Kategory:Dútske literatuer]]