De haikû ûntstie yn 'e [[santjinde ieuiuw]] út 'e ûnderlinge wediver fan ferskate grutte [[Japan]]ske [[dichter]]s, dêr't [[Matsuo Bashi]] de meast ferneamde fan is. Lange tiid fungearre it ûnder de beneaming ''[[hokku]]'' as de oanset ta it langere keatlingdicht ''[[renga]]''. Pas oan 'e ein fan 'e [[njoggentjinde ieuiuw]] ferselsstannige de dichter [[Masaoka Shiki]] de haikû ûnder syn hjoeddeistige namme. Moderne Japanske haikû's, of ''gendai-haiku'', stappe wat langer wat mear ôf fan it idee dat in fers mar 17 wurdlidden hawwe mei, of dat it ûnderwerp de [[natoer]] wêze moat. De njonkeninoarpleatsing bliuwt lykwols fan grut belang. Fierders bestiet der in frij algemien, mar relatyf resint, gefoel dat de beide njonkeninoar pleatste eleminten dingen of foarfallen wêze moatte dy't yn it aldendeiske libben waarnommen wurde kinne.
