Sula Sgeir: ferskil tusken ferzjes

Sula Sgeir nimt in spesjaal plak yn yn de seefeartskiednis fan it distrikt Ness op Lewis. Ien fan de earste skreaune ferslaggen oer de Westerske Eilannen wie fan Dean Munro, dy't dêr yn 1549 wie. Yn syn beskriuwing fan Sula Sgeir ferhellet er dat de manlju fan Ness nei it eilân farden om ''"fetche hame thair boatful of dry wild fowls with wild fowl fedderi"''.<ref>Munro, D. (1818) ''Description of the Western Isles of Scotland called Hybrides, by Mr. Donald Munro, High Dean of the Isles, who travelled through most of them in the year 1594.'' Miscellanea Scotica, 2.</ref> Hoe lang at it garjen fan fûgels en fearren doe al wenst wie is net wis, mar it kin in ieuwenâldeiuwenâlde tradysje west hawwe. It wurdt noch hieltyd dien. In ferslach út 1797 seit:

It fleis fan de jonge ginten (''guga'') is foar in soad minsken in delikatesse, oaren moatte it iten leare. Eartiids wie dit fleis populêr yn Skotlân. Yn de 16e ieuiuw kaam it op de tafel fan Skotske keningen en waard it wurdearre as hapke foarôf. Yn de hjerst fan elk jier setten sa'n tsien manlju fan Ness ôf nei Sula Sgeir om sa'n 2,000 jonge fûgels te deadzjen. Sy wennen dan sa'n twa wike yn ''bothys'' - ienfâldige stiennen hûskes - dy't dêr no noch te sjen binne. Ienris werom waarden hja fan kloften minsken opwachte, dy't de man safolle fûgels at men hâlde koe meinaam. De fraach wie somtiden sa grut dat der in rantsoen de man fêststeld waard om eltsenien fan ''guga'' priuwe litte te kinnen.