Albert Sustring: ferskil tusken ferzjes

Syn wurk foar it museum waard yn 1964 troch it Ryk wurdearre mei de takenning fan de museumpeinje. By syn ôfskied as bestjoerslid fan it museum yn 1975 en nei in foarsitterskip fan 26 jier, beneamde it bestjoer him ta syn earefoarsitter. Ek waard er beneamd ta ridder yn de Oarder fan Oranje-Nassau. De sulverseal fan it museum krige doe de namme A. M. Sustringseal.

 

 

Albertus Martein Sustring wie in man dy't ûnfersteurber syn eigen gong gie en oant de ein fan syn libben sels baas bliuwe woe. Yn it museum hie hy wol meibesjoersleden en de konservator, dr. [[Herre Halbertsma]] om him hinne, mar dochs wie syn lieding fan it museumwurk tige persoanlik fan aard. Unôfhinklik en sûnder in soad ynbring fan oaren regele en die hy de museumsaken leafst safolle mooglik sels. Hy libbe him benammen út yn it bouwen, ferbouwen, ynrjochtsjen en op'en nij ynrjochtsjen fan it museumkompleks. It slagge him ek om hjir de nedige sinten foar op it kleed te krijen. Syn ynteresse foar boukeunst, ynterieurkeunst en ambachtskeunst makken dat er bewust keas foar eigentiidske presintaasjes yn it museum.

De neilittenskip, besteande út jild, it monumintale hearehûs Lytssân 40 yn Snits mei de dêryn oanwêzige samling sulversmidark en bibleteek, waard ûnderbrocht yn in apart Sustring-Sytsmafûns. Op 3 jannewaris 2000 en op 22 septimber 2001 Sustring en de frou op "it klokhûs fan Idzegea", dêr't se beide ûnder tige barre omstannichheden ta rêste lein waarden by harren foarâlden en besibben út it skaai Ykema, tichtby it grêf fan de skriuwer en sjoernalist [[Jan Piebenga]], dy't yn [[1936]] dichte:

 

:''sjong sêft nou en hearlik yn my,''

:''Wizen fen tiden en minsken,''