Mozes (profeet): ferskil tusken ferzjes

'''Moazes''' ([[Hebriuwsk]]: מֹשֶׁה Mosje; [[Latynsk]]: Moyses) is in persoan út de [[Bibel]], dy't neffens it boek [[Exodus (bibelboek)|Exodus]] it folk fan IsraëlIsrael út de slavernij yn it [[Egypte]]lân befrijde en syn folk troch de woastyn liede nei it lân fan de belofte. Moazes skreau de earste fiif boeken fan de Bibel en krige fan God op de berch Hoareb (of Sinaï) de [[Tsien Geboaden|Wet]] foarlêzen. Moazes wurdt fereare yn alle trije monoteïstyske religyen: it [[kristendom]], it [[joadendom]] en de [[islaam]].

Moazes waard berne as soan fan Amram en Jochebed út de stam fan Levi en as it jongere broerke fan Mirjam en Aäron. De berte fan Moazes foel yn in tiid fan slimme ferdrukking en de [[farao]] hie besletten om alle nijberne soannen fan it folk IsraëlIsrael te ferdrinken yn de [[Nyl]], om't it oars te manmachtich waard. Om oan dit lot te ûntkommen waard Moazes yn in wettertichte bizen koer te fûnling lein tusken it reid fan in wetterstream. Moazes waard fûn troch in dochter fan de farao, dy't op itselde plak kaam om te baaien. Hja seach fuortendaliks dat it in Hebriuwsk bern wie en wie fêstbesluten de fûnling te hâlden. Mirjam, de âldere suster fan Moazes, stie op distânsje ta te sjen en wie sa dryst om de prinses foar te stellen in frou te heljen, dy't it bern de tate jaan koe. En sa kaam it jonkje wer thús, mar doe't Moazes grut waard kaam hy by de prinses oan it hôf, dy't de jonge as in soan behannele en in Egyptyske opfieding joech (Ex. 2:10). De dochter fan de farao neamde it jonkje Moazes. De namme betsjut yn it Egyptysk "út it wetter redden" (mo = wetter; yses = beholden) en yn it Hebriuwsk "der úthelle" (mashah = der út helje).

Moazes fergeat lykwols syn komôf net en doe't hy ienris as folwoeksen man tsjûge wie fan it ôfseamjen fan in IsraëlytIsraelyt troch in Egyptner, waard hy sa poer, dat hy de Egyptner deasloech. It foarfal waard bekend, ek by de farao, en Moazes moast foar de wraak fan de farao flechtsje nei it lân fan de Midianiten, dêr't hy ûnderkommen fynt by Jethro en herder wurdt. Moazes troud mei Jethro's dochter Sippoara,, by wa't Moazes twa soannen krige: Gersom en Eliëzer. As Moazes op in dei it fee oan it weizjen is by de berch Hoareb, heart er yn in baarnende toarnbeiestrûk in stim. It fjoer fertarre de strûk net en de stim makke him bekend as de God fan syn heit, de God fan Abraham, de God fan Izaäk en de God fan Jakob. Moazes krige fan God de opdracht om nei de farao te gean en syn folk te ferlossen fan de slavernij. Moazes achte himsels dêrta folslein net yn steat en besocht mei ferlechtjes oan de opdracht te ûntkommen. Op de fraach wat hy dan sizze moast as it folk fan IsraëlIsrael Moazes nei de namme fan God freegje soe andere God: ''Ik bin dy’t Ik bin'' (Ex. 3:14), itjinge oerienkomt mei JHWH, de hillige namme fan God. "Och Heare, ik bin net in man fan it wurd" en "Ik bin swier fan mûle en tonge" (Ex. 4:10) besocht Moazes der noch tsjin yn te bringen, mar God wie net te fermurvjen en wiisde syn broer Aäron oan om mei te gean, sa’t Aäron foar Moazes sprekke koe.

Doe’t Moazes en Aäron by de farao kamen mei it fersyk om it folk fan IsraëlIsrael út namme fan de Heare gean te litten om yn de woastyn in offerfeest te hâlden, frege de farao lytsachtsjend wa’t dy God dan wol net wie dêr’t hy nei harkje moatte soe? De farao joech gjin krimp en hjitte Moazes en Aäron en harren folk mar gau wer oan it wurk te gean. Foar straf ferswierre de farao it rezjym foar syn slaven (Ex. 5:4). No kearde ek it folk fan IsraëlIsrael har tsjin Moazes en ferwiten him de saak allinnich mar minder te meitsjen. Ek Moazes twifele en frege God wat no it doel wie fan syn gean nei de farao, it waard ommers allinnich mar slimmer foar syn folk. Mar de Heare sei: "dû silst sjen wat Ik sil dwaan, troch Myn machtige hân sil de farao it folk gean litte". Tsien pleagen wiene der nedich om de ferlossing fan it folk fan IsraëlIsrael ôf te twingen. De earste pleach wie dat it wetter fan de Nyl yn in donkerreade kleur feroare. En dêrnei folgen de oare pleagen. De lêste pleach waard it alderslimste en brocht yn de nacht fan de 14e dei yn de earste moanne fan de Hebrieuske kalinder de dea foar alle earstberne Egyptyske jongens en datjinge jilde ek foar al it fee fan de Egyptners. It lân rekke yn djippe rou en ek de farao treure om it ferstjerren fan syn soan. It folk fan de IsraëlitenIsraeliten hie opdracht krige it bloed fan in slachte laam oan de doarposten te smarren, sa’t de hûzen fan de IsraëlitenIsraeliten herkend en sparre wurde koene. Dyselde nacht noch frege in benaude farao it folk fan IsraëlIsrael it lân te ferlitten en wol fuortendaliks. Hja mochten have en goed meinimme en de farao frege sels noch om foar him te bidden. Dêrmei begjint nei 430 jier wenne te hawwen yn it lân fan Gosen de lange tocht fan God’s folk troch de woastyn nei it lân fan de belofte. In fjoerkolom wiisde de wei.

De farao en syn hôf krigen wat letter lykwols der dochs noch spyt fan dat de slaven samar frij litten wiene. Hy makke him klear en mei in leger fan wol 600 weinen gyngen hja it folk fan IsraëlIsrael efternei. De IsraëlitenIsraeliten wiene yntusken by de Reitsee onkommen en seachen dêr de stofwolken fan it Egyptyske leger tichterby kommen. It bange folk waard ûntefreden en begûn te fûterjen: ''hiene wy net better yn Egypte bliuwe kind, ynstee fan hjir te stjerren yn de woastyn?'' De fjoerkolom ferpleatste sich no tusken it leger fan de farao en it folk fan de IsraëlitenIsraeliten en brocht oan de kant fan de Egyptners finsternis. God hjitte Moazes om mei syn stêf oer de see te striken en mei stiek in fûle eastlike stoarm op, dy’t it wetter fan de see spjalte en tusken it wetter in paad sljochte, sa’t it folk oerstekke koe. Doe’t it folk op de oare kant oankaam, seach de farao kâns om te folgjen. Mar wylst de weinen oer de boaiem fan de see riden, streamde it wetter werom en ferswolge de farao mei syn gefolch.

Fjirtich jier lang bliuwt it folk yn de woastyn. Op de berch Hoareb jout God oan Moazes de Tsien Geboaden. Moazes sels soe nea yn it lân fan de belofte oankomme. Ynstee dêrfan stie God it Moazes ta om op de berch Pisga eastlik fan de Jordaan by Jericho it hiele lân te oereidzjen. It Bibelboek [[Deuteronomium]] einigt mei it ferstjerren fan Israël’sIsrael’s grutte lieder. Moazes wie doe 120 jier âld en God sels soarge foar it grêf yn in delte yn it lân Moab, dat fan gjin minske ea fûn waard. Mirjam en Aäron wiene Moazes doe al lang foargien.

Moazes ferstoar yn de âldens fan 120 jier en syn libben is te ferdielen yn trije kear fjirtich jier. De earste fjirtich jier libbe Moazes yn Egypte, de twadde fjirtich jier wie Moazes in herder yn it lân fan de Midianiten en de lêste fjirtich jier fierde Moazes it folk IsraëlIsrael troch de woastyn.<ref>http://www.christipedia.nl/Artikelen/M/Mozes</ref>

De hoarns op de holle fan Moazes lykas by it byld fan [[Michelangelo]] binne in gefolch fan in ferkearde oersetting yn de [[Fulgata]] fan de Bibeltekst yn Exodus 34:29. Doe't Moazes de Hoareb delgyng, seagen de IsraëlitenIsraeliten dat it antlit fan Moazes glinsterde en hja doarsten ynearsten Moazes net te naderjen. It Hebriuwske wurd foar lochtstralen koe op twa wizen oerset wurde en by de oersetting waard it ferkearde wurd keazen. Sa waard de tekst "mei stralen om syn holle" eartiids "mei hoarns op syn holle" (''cornuta esset facies sua''). Somtiden sjocht men yn foarstellingen fan de profeet op it plak fan de hoarns ek lytse ljochtstralen<ref>http://wordhistories.com/2014/01/15/biblical-translations/</ref><ref>http://www.heiligen.net/heiligen/09/04/09-04-01--1300-mozes.php</ref>.