- Myn Anna, dy’t sa rein as snie,
- En my sa nei oan ’t herte wie,
- De leafling fan myn siele;
- Myn Anna, och, myn ingelin,
- It blomke fan myn húsgesin;
- Wa kin myn rouwe fiele?
- ’k Moat krite as in bern;
- Dy haw ik no ferlern.
- ’k Moat treurje, God, sa inichlyk:
- Dat famke wie myn himelryk,
- Dat hjir sa koart mar tierde;
- Dat as in fûgel foar my song,
- Of dertel as in lamke sprong,
- En hiel myn hûs fersierde;
- Dy lust, dy gloarje fan myn hûs,
- Fermodd’ret yn har klûs.
- O, leave, dy ferjit ik net;
- Dat bliere each, dat freonlik hert
- Stiet ivich foar myn eagen.
- Myn okkebyld, myn ingelin!
- Do wykste nea wer út myn sin,
- Al sto ik oer de weagen,
- Dyn byld is ivich tichteby:
- It stiet, it praat foar my.
|
|
- Mar tankje God foar ’t koart besit;
- Want hearlik, treastlik is it jit,
- Dat hja al op dizz’ ierde
- Sa goed, sa from en freedsum wie;
- Sa’n ingeleftich wêzen hie
- En nea myn hert beswierde.
- Mar, och, ik mis har al te ier;
- Dat falt myn herte swier.
- No bloeit gjin blomke mear foar my,
- Gjin ljurkje sjongt syn melodij,
- Dat oars myn hert sa strielde;
- De simmer hat gjin freugd’ foar my;
- Nee, d’ ierde is my ’n woastenij
- Mei al syn plantewielde,
- No’t ik alles haw ferlern
- Yn dat oanminnich bern.
- De hjerstwyn blaast de blêden wei,
- En wy, wy stow’ har efternei,
- En wurde ’n hânfol ierde.
- De stim, dy’t hjoed sa hearlik klonk,
- De blom, dy’t ús temjitte blonk
- En hôf en fjild fersierde,
- As God almachtich winkt,
- Ferdôvet en fersinkt.
|