Aggregaasjetastân: ferskil tusken ferzjes

It begryp aggregaasjetoastân is nau besibbe oan it (bredere) begryp [[FaseFaze (matearje)|fasefaze]].

By in tige hege druk en temperatuer is de floeistof- en gasfasegasfaze net mear te ûnderskieden. De druk en temperatuer dêr't dat by bart wurdt it kritike punt neamd; in stof dy't dat punt foarby gien is, wurdt superkritysk neamd.

Twa oare minder bekende tastannen fan matearje binne [[Plasma (natuerkunde)|plasma]], dat bytiden ek wol de fjirde aggregaasjetastân neamd wurdt, en it [[bose-einsteinkondinsaat]]. Plasma is de fasefaze dêr't in stof tige hjitte wurdt, wol tûzenen graden Selsius, dat it elektrysk liedend wurdt. Yn dat stadium draaie de [[elektron|elektroanen]] net langer mear om de kearn fan it [[atoom]] hinne. Plasma komt yn de natoer foar yn de kearnen fan stjerren. Wittenskippers binne der yn slagge en foarmje plasma om yn it laboratoarium, dêr't it ûnder kontrôle holden wurdt troch in [[Elektromagnetisme|elektromagnetysk fjild]]. It oergean nei plasma wurdt [[ionisaasje]] neamd.

Bose-Einsteinkondinsaat is it tsjinoerstelde fan plasma. It wurdt foarme as in stof ôfkuolle wurdt ta it absolute nulpunt (0 Kelvin of -273,15°S). As it nulpunt hast berikt wurdt, falle de atomen fan de stof allegear yn deselde [[kwantumfisika|kwantumfisyske]] fasefaze, dêr't se ien grut superatoom foarmje. Soks bart ek yn it ljocht fan in laser. Dy komt lykwols allinnich yn in laboratoarium foar en komt safier bekend nearne yn de natoer foar.