Aldingelsk: ferskil tusken ferzjes

It '''Aldingelsk''' of '''Angelsaksysk''' (ek: Angel-Saksysk) is de histoaryske foarm fan it [[Ingelsk]] sa't dat (yn parten fan wat tsjintwurdich [[Ingelân]] en Súd-[[Skotlân]] is) sprutsen waard tusken likernôch [[500]] en [[1066]]. Yn dat tiidrek ûntstie it Ingelsk út 'e [[Germaanske talen|Germaanske]] stamtalen fan 'e mannemacht nei de [[Britske Eilannen]] ferfearne [[Angelen]], [[Saksen (folk)|Saksen]], [[Jutten]] en guon [[Friezen]], dy't har dêr mei de lânseigen [[Kelten|Keltyske befolking]] fermongen. Yn 't earstoan wiene der trije [[dialekt]]en te ûnderskieden, [[Anglysk]], [[Westsaksysk]] en [[Kentsk]], oerlevere fan 'e achtste ieuiuw ôf. It Westsaksysk wie de dominante fariant en dêryn is dan ek it measte fan 'e [[Aldingelske literatuer]] oerlevere. Letter naam it Anglysk dy posysje oer. De ferienfâldiging fan it Ingellsk troch it ferlies of de ôfswakking fan namfallen en oare ferbûgings wie al úteinset, doe't de [[Normandyske Ynfaazje]] fan 1066 in abrupte ein makke oan 'e lykmjittige ûntjouwing fan it Ingelsk.

Aldingelsk is in [[Westgermaanske talen|Westgermaanske taal]] dy't nau besibbe is oan it [[Aldfrysk]] en [[Aldsaksysk]] en dy't yn 'e [[Iere MidsieuwenMidsiuwen]] in sterke ynfloed fan it [[Aldnoarsk]] ûndergien hie. Hiel oars as it moderne Ingelsk is Aldingelsk in taal mei in grut [[morfology]]sk ferskaat en wurdt krekt sa stavere as it útsprutsen wurdt, dat wol sizze, de [[ortografy]] wie relatyf konsekwint, alhoewol net fêstlein. [[Fonology]]sk hie it Aldingelsk in oantal fonemen dy't letter ferlern gien binne, lykas de /y:/ en de /ç/.