Mei '''skolastyk''' wurdt meastal de midsieuskemidsiuwske [[filosofy]] bedoeld (dat in sterk [[metafysika|metafisysk]] karakter hat) en spesifyk de [[ûnderwiismetoade]] dy't yn de [[11e ieuiuw]] ta ûntwikkeling kaam yn de stedske skoallen en fierder útboud waard yn de 12e en [[13e ieuiuw]] oan de [[universiteit]]. It giet oer in logyske wize fan tinken yn tsjinstellings, in foarm fan [[dialektyk]].
== Oarsprong ==
De oarsprong fan de skolastyk leit yn de [[Karolingyske Renêssânse]]. Oan it hof fan keizer [[Karel de Grutte]] begûn ûnder lieding fan [[Ealwyn]] de kultuer en de filosofy wer op te bloeien. De filosofy waard dêrby sjoen as in ''ancilla theologiae'', in faam fan de teology. Stadichoan ûntwikkele har yn de [[Kleaster|kleasters]], domskoallen en oan de hoven wêr witenskip. Globaal sjoen bestie de skoalastyk út trije tiidrekken.
De iere skolastyk yn de 11e en de 12e ieuiuw, mei de twa wichtichste fertsjintwurdigers [[Anselmus fan Kanterbury]] en [[Petrus Abaelardus]]. Yn de 13e en 14e ieuiuw de heechskolastyk mei [[Albertus Magnus]] en [[Tomas fan Akwino]] as wichtige fertsjintwurdigers. En fe lette skolastyk yn de 14e en 15e ieuiuw. Dêrfan wienen de twa wichtichste fertsjintwurdigers [[Jehannes Duns Skotus]] en [[Willem fan Ockham]].
