Skrapke: ferskil tusken ferzjes

Yn de 3e iuw f.Kr. ûntwikkele [[Aristofanes fan Byzantium]], de haadbibletekaris fan de [[Bibleteek fan Aleksandrië]], in earste systeem om sinnen mei [[ynterpunksje]] te ferdielen yn lytsere parten. De hjoeddeistige komma groeide út ta in skeane streek “/“, de ‘’virgula''virgula suspensiva’’suspensiva'' (‘’lytse''lytse hingjende twiich’’(twiich'') dy’t fan de 13e oant de 17e ieu brûkt waard om in lêsskoft oan te jaan, benammen yn teksten dy’t resitearre waarden. De Italjaanske printer [[Aldus Manutius]] lei de basis foar de tsjintwurdige skriuwwize. Yn de loop fan de 16e ieu ferskode it teken nei de ûnderrigel en ûntstie de krolle foarm.

Tusken twa [[persoansfoarm]]en wurdt in skrapke set.eplaatst.

Dit is it brûken fan in skrapke tusken twa persoansfoarmen yn ién sin dy’t út in [[haadsin|haad]]_- en ien of mear [[bysin]]nen bestiet.

It skrapke wurdt tapast as [[desimaal]]teken yn in [[tal (wiskunde)|tal[[]]. Yn Angelsaksyske lannen wurdt it skrapke brûkt as skiedingsteken tusken groepen tûzentallen yn ien tal.

In útsûndering is de haadletter yn de sin nei de oanhef fan in brief. De oanhef fan in brief of e-post mei mei in skrapke einigje, mar wurdt dochs sjoen as ôfsûnderlik elemint fan it brief. Yn de lêste BIN-noarmen wurdt advisearre om nei de oanhef fan in brief gjin skrapke of oar lêsteken mear te br^jkenbrûken, mar it is noch wol tastien. Dêrom wurdt de earste sin fan in brief mei in haadletter begûn, ek al einiget de oanhef op in skrapke.<ref>[https://onzetaal.nl/taaladvies/advies/kleine-letter-na-aanhef Onze taal]</ref>