Klaudius Goatikus: ferskil tusken ferzjes

Wylst de Romeinen in Mediolanum mei-inoar fochten, wienen yn it noarden de [[Allemannen]], in Germaansk folk, oer de [[Brennerpas]] it ryk ynfallen. Yn de lette hjerst fan 268 fûn der in fjildslach plak by it [[slach oan it Gardamar|Gardamar]]. It leger fan Klaudius brocht de Allemannen sansa'n ferpletterjende nederlaach ta dat amper de helte fan de tsjinstanner it slagfjildslachfjild libben ferlitte koe. Fuort derneidêrnei moast Klaudius weromkeare nei Rome om't swierrichheden yn [[Galje]] om syn oandacht fregen.

Klaudius stjoerde syn maat Aurelianus mei troepen nei it suden fan Galje en dizze slagge deryn om de gebieten eastlik fan de Rhône wer by it Romeinske Ryk te foegenfoegjen. Mei ûnderhandelings koe Klaudius itselde berikke yn [[Spanje]]. It ferfal fan it ryk koe hjiermei tydlik ta stân wurden bracht.

Underwilens soargen de [[Goaten]] foar grutte problemen op de [[Balkan]]. Klaudius sette him der hinne mei syn troepen en helle flakby Marcianopolis in skitterjende oerwinning. Dat besoarebesoarge him de namme "Goatikus". DermeiDêrmei wienen de problemen lykwols net oplost. Nije ynfallen fan de Goaten moasten tsjinhâlden wurden en fierders wie der in soad ûnrêst yn it easten, derdêr't Keningin [[Senobia]] fan [[Palmyra]] yn [[269]] de Romeinske gebieten ynfallen wie. Har troepen hiene de seehaven fan Egypte, [[Aleksandria]] oermastere en dermeidêrmei wie de foar Rome sa wichtige [[graannôt]]-tafieroanfier ôfsnien. Dêrnei stjoerde sy har legers nei it noarden ta en oermastere grutte stukken Romeinsk grûngebiet yn [[Asia Minor]] (Turkije). Klaudius, dy't op 'e Balkan genôch te stellen hie mei de Goaten, koe him in oarloch yn it easten net tastean. Hy wie twongen om mei har frede te sluten.

Hy krige mei noch mear oarloggen te krijen; der kamen ek ynfallen yn [[Brittanje]], [[Raetia]] en yn [[Pannoonje]]. Om al dizze problemen oan te kinnen, liet Klaudius de striid tsjin de Goaten oer oan Aurelianus en sels gong er nei Sirmium. De pest, dy't de Goaten grutte ferliezen tabrocht hie, briek dêr út yn syn eigen leger. Klaudius rekke sels besmet en ferstoar yn jannewaris fan [[270]]. Alhoewol't hy mar twa jier keizer west hie, waard syn dea tige betreure troch de Romeinske [[senaat]] en it leger. Dêrom waard er fuortendaliks godlik ferkleareferklearre.

[[kategoryKategory:Romeinske keizer]]