Willem Suringar: ferskil tusken ferzjes

== Libben ==

Fan 1850 oant 1855 studearre Suringar [[genêskunde]] oan de [[Ryksuniversiteit Leien]], dêr't er ek ûnderjochtûnderrjocht yn de [[botany]] krige. It lêste jier fan syn stúdzje folgerfolge er ek les yn de [[mikroskopy]] oan de [[Ryksuniversiteit Utert]] by [[Pieter Harting (biolooch)|Pieter Harting]]. Op 13 maart 1857 promovearre er [[cum laude]] oan de Ryksuniversiteit Leien en waard dêr itselde jier noch bûtengewoan heechlearaar yn de [[botany]].

Neidat hortusdirekteur [[Willem Hendrik de Vriese]] yn 1857 foar ûndersyk nei [[Nederlânsk-Ynje]] gie, wie Suringar syn waarnimmer by de [[Hortus botanicus Leiden]]. Koart nei it fourtgeanfuortgean fan De Vriese waard Suringar al konfrontearre mei de anneksaasje ganfan grûn fan de hortus, dy't ûnder direkreurdirekteur [[Sebald Justinus Brugmans]] noch kocht wie, foar de bou fan de [[Stjerrewacht Leien]] . Neidat De Vriese yn jannewaris 1862 stoar, noch gjin jier nei syn weromkommen út Ynje, waard Suringar definityf beneamd as hortusdirekteur en gewoan heechlearaar yn de botany. Suringar wurke dêr gear mei syn rjochterhân, hortulanus [[Heinrich Witte]]. Yn 1864 waard syn soan Jan Suringar berne, dy't letter syn namme feroare yn [[Jan Valckenier Suringar]] (1864-1932). Nei de dea fan herbariumdirekteur [[Friedrich Anton Wilhelm Miquel|F.A.W. Miquel]] yn 1871 naam Suringar ek de taak fan direkteur fan hetit Ryksherbarium op'e noed.

Suringar stichte in botanyske skoalle yn LeidenLeien; ferneamde studinten wienenwiene dêr [[Hugo de Vries]], [[Martinus Willem Beijerinck|M.W. Beijerinck]] en [[Melchior Treub]]. Suringar wie in prominint lid fan de ''Nederlandsche Botanische Vereeniging'', dy't har doetiids benammen dwaande hold mei de lânseigen [[floara]] fan Nederlân. Yn 1870 publisearre er syn ''Handleiding tot het bepalen van de in Nederland wildgroeiende planten'' dat útjûn waard troch syn heit. Dit súksesfolle boek ferskynde fan de fjirde printinge ôf ûnder de titel ''Zakflora'' (1880); tusken 1870 en 1920 ferskynden tretjintrettjin drukken.

Yn 1884 en 1885 wie Suringar foar wittenskiplik ûndersyk yn [[West-Ynje]] dêr't er selskip krige fan de geologen [[Karl Martin]] en [[Gustaaf Molengraaff]], de [[entomolooch]] [[Jacobus Rudolphus Hendrik Neervoort van de Poll|J.R.H. Neervoort van de Poll]] en botanikus [[Jacobus van Breda de Haan]]. SuringarsSuringar syn omtinken waard dêr lutsen troch it plantelaach ''Melocactus'' út de [[kaktusfamylje]]. Doe't er werom wie yn Leien liet er in [[sukkulinten]][[broeikas|kas]] bouwe yn de hortus om '' Melokaktus'' te kweken. Tegearre mei syn soan wie er dwaande mei tekenjen, fotografearjen en it beskriuwen fan ''Melokaktus''-soarten. De planten dy't de Suringars kweekten, binne no allegear dea en de soarten dy't sy beskreaun hienenhie waarden troch de kaktus-spesjalisten [[Nathaniel Lord Britton]] en [[Joseph Nelson Rose]] identifisearre as ien en deselde soarte.

Yn 1867 wie Suringar lid wurden fan de [[Keninklike Nederlânske Akademy fan Wittenskippen]]. Op 12 july 1898 waard er dea fûn yn it Botanysk LaboratoriumLaboratoarium, wêrnei't er opfolge waard troch [[Jacobus Marinus Janse]] as hortusdirekteur en heechlearaar yn de botany.

== Kar út sy wurk ==

== Bibliografy ==

*''Hortus Academicus Lugduno-Batavus, 1587-1937'', H. Veendorp & [[Lourens Baas Becking|L.G.M. Baas Becking]], earste printinge yn 1938, ponijopnij útjûn yn 1990 mei in ynlieding fan [[Kees Kalkman|C. Kalkman]], ISBN 90-71236-05-6

* [http://www.knaw.nl/cfdata/leden/historisch_ledenlist.cfm?persoon=1773 Side fan W.F.R Suringar by de ''Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen'']