Ielgoes
De ielgoes of ielskolfer is in fûgel út de famylje fan de ielgoesfûgels.
| ielgoes | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||
| taksonomy | ||||||||||||
| ||||||||||||
| soarte | ||||||||||||
| Phalacrocorax carbo | ||||||||||||
| Linnaeus, 1758 | ||||||||||||
| IUCN-status: net bedrige
| ||||||||||||
| ferspriedingsgebiet | ||||||||||||
 |
Foarkommen
bewurkje seksjeDe ielgoes is in grutte hielendal swarte wetterfûgel fan sa'n 77-94 sm by in gewicht fan 2,5 oant 3,5 kg. De ielgoes sit hielendal swart yn de fearren, yn it briedseizoen hawwe de fûgels in wite flek op de underkant fan de kop efter de snaffel. De ielgoes hat in grutte snaffel mei in heak op 'e ein. Oan it begjin fan de snaffel hat er in giele flek.
Fersprieding
bewurkje seksjeDe ielguozzen komme yn hiel Jeropa oan de kust foar. By 't winter lûke de noard-eastlike fûgels mear nei it suden en it westen.
Iten
bewurkje seksjeDe ielguozzen ite foaral fisk, dy't se fange troch ûnder wetter te dûken. Yn tsjinstelling ta de measte oare wetterfûgels hawwe de ielguozzen gjin beskermjende fetlaach yn de fearren. In foardiel dêrfan is dat de ielguozzen djipper dûke kinne. It neidiel is wol dat syn fearren fol wetter komme wêrtroch't hy skoften syn wjukken yn de sinne drûgje moat foardat er wer fleane kin. De ielguozzen binne dan ek faak oan de kant fan it wetter te sjen mei de wjukken wiid útinoar om se yn de sinne te drûgjen.
Fuortplanting
bewurkje seksjeDe ielguozzen briede yn koloanjes yn beammen of op de rotsen.