Slein-troch-de-Ree

Slein-troch-de-Ree (Dakota: Padáŋya Pápi, útspr.: [pa'dã:ja 'pa:pi]; Ingelske oersetting: Struck-by-the-Ree; 1804 – 1888) wie in opperhaad fan 'e Jankton-substamme fan 'e Westlike Dakota-Sû (Sioux), in Yndiaansk folk fan 'e Grutte Flakten fan Noard-Amearika. Hy waard ferneamd troch syn konneksje mei de romrofte Ekspedysje fan Lewis en Clark, en ûntjoech him letter ta in wichtich lieder fan syn folk.

Slein-troch-de-Ree
persoanlike bysûnderheden
echte namme	Padáŋya Pápi
oare namme	Struck-by-the-Ree
berne	1804
berteplak	? (Súd-Dakota)
stoarn	1888
stjerplak	yn it Jankton Reservaat (Súd-Dakota)
etnisiteit	Dakota-Sû (Sioux)
wurkpaad
berop/amt	opperhaad fan de Jankton
jierren aktyf	±1830 – 1888

Libben

Slein-troch-de-Ree waard berne yn 1804, yn 'e hjoeddeistige Amerikaanske steat Súd-Dakota. "Ree" is in alternative beneaming foar it folk fan 'e Arikara, en syn namme betsjut dus eins "Slein (of Troffen) troch de Arikara", al kaam de oersetting Strikes-the-Ree ("Slacht-de-Ree") inkeld ek wol foar.

Lewis en Clark

Slein-troch-de-Ree waard al hiel ier bekend, troch in foarfal doe't er noch in poppe wie. Yn 1804 kaam de ferneamde Ekspedysje fan Lewis en Clark, de earste Amerikaanske ûntdekkingstocht nei de kust fan 'e Stille Oseaan, troch it lettere Súd-Dakota, dêr't de leden útnûge waarden foar in feestlike powwow fan 'e Jankton. Doe't de ûntdekkingsreizgers Meriwether Lewis en William Clark te hearren krigen dat der koartby in jonkje berne wie, fregen se oft se de poppe sjen mochten. Se bewuollen him yn in Amerikaanske flagge, holden him omheech, en ferklearren dat er grif in "grutte Amerikaan" wurde soe. Neffens de oerlevering fan 'e Jankton wie dat jonkje Slein-troch-de-Ree.

It Ferdrach fan Washington

Doe't er folwoeksen wie, ûntjoech Slein-troch-de-Ree him ta in grut opperhaad fan syn folk. Yn 'e twadde helte fan 'e 1850-er wie de druk om Súd-Dakota foar kolonisaasje troch de blanken frij te jaan sa swier wurden, dat Slein-troch-de-Ree mei in Jankton-delegaasje nei de Amerikaanske haadstêd Washington ôfreizge om mei de Amerikaanske oerheid oer in ferdrach te ûnderhanneljen. In goed fearnsjier wiene se dêrmei besteld, en it Ferdrach fan Washington waard op 19 april 1858 tekene. Nei syn weromkear út it Easten sei Slein-troch-de-Ree tsjin syn folk dat de blanken sa machtich as maitsen wiene en dat it sinleas wie om har tsjin har te fersetten. Dat it wie foar de Jankton de baas om mar op 'e bêste betingsten in ferdrach mei de Amerikanen te sluten en har dan sa goed mooglik oan 'e nije tiden oan te passen.

Under it ferdrach, dat troch de Amerikanen yn febrewaris 1859 ratifisearre waard, joegen de Jankton harren tradisjonele wengebiet oan 'e noardoere fan 'e rivier de Missoury op yn ruil foar it Jankton Sû Yndianereservaat, yn it suden fan Súd-Dakota, en in bedrach fan $1,6 miljoen, út te kearen oer in perioade fan fyftich jier. It ferdrach betong fierders spesifyk dat de Amerikanen de Jankton helpe soene troch ûnderwiis op it mêd fan lânbou en ambachten. Yn july 1859 ferfearen de Jankton nei harren nije reservaat.

Letter krewearjen

Under de Dakota-Oarloch fan 1862 stjoerde Slein-troch-de-Ree syn krigers om blanke kolonisten te beskermjen tsjin 'e plonderjende Eastlike Dakota, mar likegoed waarden neitiid ek de restearjende Westlike Dakota út Minnesota ferdreaun. Slein-troch-de-Ree reizge yn 1865 op 'e nij nei Washington ta, om te tsjûgjen by de harksittings fan 'e Kommisje-Doolittle, dy't fraude ûnder Yndiaanske aginten ûndersocht. Hy fertelde de kommisje dat hast alle aginten it foar de moade hiene om in diel fan 'e jierjilden en it replik guod dat foar de Yndianen bestimd wie, efteroer te drukken. Ek rapportearre er dat Yndianen bûten de ôfspraken om twongen waarden om it iten dêr't se rjocht op hiene, te beteljen út har jierjilden, wylst de aginten der fergees fan ieten. Fierders beklage er him deroer dat Amerikaanske ofsieren en soldaten it normaal lieken te finen om seksuële geunsten ôf te twingen fan Yndiaanske froulju, wat teffens seksueel oerdraachbere sykten ûnder de Yndianen yntrodusearre hie.

Ferstjerren

Foar syn krewearjen foar frede tusken de Yndianen en de blanken krige Slein-troch-de-Ree medaljes útrikt troch de presidinten Franklin Pierce, Ulysses S. Grant en James Garfield. Hy wie al frij jong ta it kristendom bekeard, en wie in from leauwige dy't war die om syn godstsjinst ûnder syn folk te fersprieden. Slein-troch-de-Ree ferstoar yn 1888, yn 'e âlderdom fan 84 jier. Hy hat noch libbene neiteam, wêrûnder de bekende etnolooch Leonard Bruguier en de muzikant Paul LaRoche, fan 'e rockband Brulé.

Boarnen, noaten en referinsjes

Boarnen, noaten en/as referinsjes:

Foar boarnen en oare literatuer, sjoch ûnder: External links, op dizze side.