Marije-Himelfeartkleaster (Divnogorje)

It Marije-Himelfeartkleaster yn Divnogorje (Russysk: Дивного́рский Успе́нский монасты́рь; Divnogorski Uspenski Monastir) of it Divnogorje-kleaster is in muontsekleaster oan de Don oan de foet fan krytrotsen yn it russysk-otterdokse bisdom Voronezj yn it distrikt Liskinski fan it oblast Voronezj yn Ruslân.

Marije-Himelfeartkleaster

Дивного́рский Успе́нский монасты́рь

bouwurk
lokaasje
lân Ruslân
oblast Voronezj
rajon Liskinski
koördinaten 50° 58' N 39° 19' E
bysûnderheden
type bouwurk Kleaster
boujier 19e iuw; ûnderdielen âlder of nijer
monumintale status Kultureel monumint fan regionaal belang
monumintnûmer 3630347000
offisjele webside
Side kleaster

Oerlevering bewurkje seksje

Neffens in âlde tradysje soene de muontsen Ksenofon en Joasaf, dy't fan Sisylje kamen en flechtsje moasten fanwegen de katoliken, it kleaster stifte ha. De muontsen namen by de flecht in ikoan fan de Mem Gods mei en op it plak fan it lettere kleaster groeven hja grotten út. Fan dat ferhaal binne lykwols gjin bewizen en likemin is it bekend hoe't dat oarspronklike kleaster der út sjoen hat. Nei alle gedachten hat it ynearsten dan ek gjin kleaster west, mar in samling fan in pear grotten, dêr't de muontsen yn ôfsûndering libben. Sels as der doe lang lyn in kleaster wie, dan noch is it hiel twifeleftich dat der yn de 14e oant 16e iuw in aktyf kleaster west hat, om't fanôf de 14e oant it midden fan de 17e iuw it gebiet in plak wie dêr't hieltiten wer fochten waard tusken Tataren en it Russyske Ryk.

In oare ferzje fan de preester Aleksander Kremenetski út 1912 wol ha dat it kleaster yn 1540 mooglik fernijd of nij libben ynblaasd waard troch Oekraynske Kozakken, dy't troch Poalske katoliken ferdreaun wiene. Neffens dy ferzje soene Ksenofon en Joasaf otterdokske Russen west ha, dy't as hierlingen yn it leger fan de byzantynske keizer Michael IV tsjinnen en op Sisylje de Arabieren besochten te ferdriuwen. De ekspedysje mislearre en nei't de katoliken der yn slaggen harren posysje op it eilân te fersterken, moasten se flechtsje en binne se werom nei harren heitelân gien.

Stifting bewurkje seksje

 
Grottsjerke

Yn 1653 waarden der 80 man nei it kleaster stjoerd om fortifikaasjes en gebouwen te bouwen as ûnderdiel fan de ferdigeningsliny fan de súdlike grinzen fan it Russysje Ryk tsjin de Tataarske ynfallen. It hiem waard fan in houten wâl omfieme en njonken wenferbliuwen foar de muontsen waard in earste houten Nikolaastsjerke boud. It jiertal 1653 wurdt dêrom beskôge as de offisjele stiftingsdatum fan it kleaster. Nei't yn 1658 de earste houten tsjerke ôfbaarnde, waard dy ferfongen troch in nije tsjerke, dy't wijd waard oan de ûntsliepenis fan de Mem Gods. It âlde noch oanwêzige grottestelsel waard fergrutte, krige nije gongen en der waard in nei Jehannes de Doper ferneamde grottsjerke ynwijd. It libben yn de grotten wie net maklik en dêrom bouden de bruorren nije sellen om yn te wenjen.

 
Jehannes de Dopertsjerke

It kleaster waard faak oanfallen troch Tataren en ek de opstân fan Stenka Razin tsjin it tsarendom makke yn dy tiid it gebiet ûnfeilich. By de Tataarske ynfaazje fan 1671 waard it kleaster plondere en ferneatige. Nei de weropbou krige it kleaster twa kanonnen en fyfjin musketten, sadat de muontsen harren better ferdigenje koene.

It kleaster ûntwikkele him ta in wichtich regionaal ekonomysk sintrum, in sintrum fan religieus ûnderwiis mei in bibleteek en de muontsen hiene in taak tsjin de fersprieding fan de âldleauwigen yn it gebiet. Nei't it bisdom Voronezj stifte waard krige it kleaster in soad lân fan de earste biskop fan it bisdom, Mitrofan. Troch Katarina de Grutte's konfiskaasje fan it grûnbesit fan kleasters kaam der in ein oan de wolfeart fan it kleaster. Sûnder ynkommen rekke it kleaster yn it neigean en yn 1788 waard it sletten. De lêste muontsen fan it kleaster waarden ferspraat oer oare kleasters fan it bisdom, mar de tsjerken bleaune iepen foar de parochianen.

Nei de dea fan Katarina II besochten ferskillende plakken de sletten kleasters wer te iepenjen. Yn 1813 waard ek besocht it Marije-Himelfeartkleaster op 'e nij te iepenjen, mar der wiene tûkelteammen want de kleastertsjerken waarden brûkt as parochytsjerken en de kleastergebouwen troch preesters. Mar yn 1828 waard it kleaster dochs wer iepene op fersyk fan de abt fan it kleaster yn Korotojak, dy't syn kleaster jimmeroan mear troch dit wetter fan de Don bedrige seach. De abt bleau sels yn Korotojak wenjen, wylst de bruorren tsjin it sin ferhûzje moasten nei Divnogorje. Lang bleau der tsjierderij tusken de bruorren en de lokale befolking oer it gebrûk fan de Tsjerke fan it Vladimir-ikoan, dy't pas yn 1856 oerdroegen waard oan it kleaster. Fanôf 1831 wie it kleaster it sintrum fan de ferearing fan in bysûnder Marije-ikoan, dat neffens de tsjerketradysje fûn wie yn it bosk yn de omkriten.

 
Grottsjerke fan it Sisiljaanske ikoan fan de Mem Gods

Sovjet-tiid bewurkje seksje

It kleaster waard fergrutte en bleau oan 1924 iepen, doe't it opheft waard. Guon gebouwen waarden ôfbrutsen en de measte muontsen waarden yn de Don fersûpt. Ek de kleasterbibleteek belâne yn de Don en oare muontsen dy't harren skûl wisten te hâlden waarden yn de jierren 1930 deasketten. It kleaster krige ynearsten de funksje fan in fekânsjekoloanje en letter in sanatoarium. Yn 1988 krige it kompleks in museale funksje as ûnderdiel fan it 1100 hektare grutte Natoer- Arsjitekturaal en Argeologysk Museum Divnogorje, dêr't ek it unike lânskip fan in diel fan it streamgebiet fan de Don en de kalkrotsen ûnder foelen.

Weriepening bewurkje seksje

 
De restaurearre Untsliepenistsjerke

Nei de fal fan de Sovjet-Uny waard op 28 augustus 1991 foar it earst wer in tsjerketsjinst fierd yn ien fan de grottsjerken. Yn 1997 waard it kleaster wer oerdroegen oan it bisdom. Der waard in begjin makke oan de restauraasje fan de Himelfearttsjerke, dy't fan binnen hielendal plondere wie. Yn 2003 krige de koepel wer in krús. Ek waard der wer lân oanmakke foar it fee en de omjouwing opkreazge.

Tsjerken bewurkje seksje

  • Tsjerke fan de Untsliepenis fan de Mem Gods (1880-1886; restaurearre yn de jierren 1990)
  • Tsjerke fan it Sisiljaanske Ikoan fan de Mem Gods (1860; renovearre 2002)
  • Tsjerke fan Jehannes de Doper (1660; restaurearre yn de jierren 1990)

Boarnen, noaten en referinsjes bewurkje seksje

Boarnen, noaten en/as referinsjes: