Toendrawink
De toendrawink (Anser serrirostris) is in middelgrutte goes, dy't yn it noarden fan Ruslân en Skandinaavje briedt. Sûnt 2007 wurdt de goes as in aparte soarte behannele. De toendrawink wurdt troch guon autoriteiten lykwols noch as in ûndersoarte (Anser fabalis serrirostris) fan 'e taigawink (Anser fabalis s.l.) sjoen. It is in trekfûgel, dy't yn West-Europa, Sintraal-Europa en East-Aazje oerwinteret.
| Toendrawink | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||||||||
| taksonomy | ||||||||||||
| ||||||||||||
| soarte | ||||||||||||
| Anser serrirostris | ||||||||||||
| Gould, 1852 | ||||||||||||
| IUCN-status:
| ||||||||||||
| ferspriedingsgebiet | ||||||||||||
_distribution_map.png) briedfûgel wintergast |
Beschrijving
bewurkje seksje
De toendrawink is 68 oant 90 sm lang, hat in spanwiidte fan 140 oant 174 sm en weecht 1,7 oant 4 kg. De snaffel is swart oan 'e basis en de ein mei in oranje bân oer de midden. Syn poaten binne oranje.
De boppedekfearren binne donkerbrún, lykas by de blesgoes (Anser albifrons), mar hy ferskilt fan 'e soarte troch de smelle wite rânen oan 'e fearren.
Oer de fylogenetyske yndieling bestiet noch jimmeroan gjin ienriedigens. Der wurde ynearsten noch twa ûndersoarten ûnderskieden:
- De A. s. rossicus briedt op de arktyske toendra fan it skiereilân Kanin en Nova Zembla oant it skiereilân Tajmyr.[1] Se ha in relatyf koarte en stompe snaffel mei in oranje bân. Op 'e A. s. rossicus is de Afrikaansk-Euraziatyske oerienkomst oer wetterfûgels (AEWA) fan tapassing.
- De A. s. serrirostris briedt op de arktyske toendra fan 'e mûning fan 'e Chatanga oant de Anadyr.[1] Dy ûndersoarte hat in langere en bredere snaffel mei ek in smelle oranje bân.[2]]
Nederlân
bewurkje seksjeDe earste toendrawinken ferskine yn oktober en by sêfte winters fertrekke de measten wer yn febrewaris en oars yn maart. De oantallen hingje ôf fan 'e kjeld yn it noarden. Se meie graach op boulân wêze, dêr't yn 'e regel noch wol resten fan 'e rispinge lizze.
Tusken 1960 en 1978 groeiden de oantallen fan in hantsjefol nei trochstrings 30.000 fûgels yn 'e winter fan 1978-1979. Nei 1995 giene de oantallen op 'e nij omheech, fral yn it noarden fan it lân. It hichtepunt wie yn 2013, mar ôfhinklik fan 'e waarsomstannichheden kinne yn Nederlân wol 300.000 fan 'e soarte oerwinterje. De grutste konsintraasjes fan 'e toendrawink binne yn Grinslân, Drinte, súdeast Fryslân en it súdeasten fan Nederlân.
Briedgefallen komme selden yn Nederlân foar en yn 'e regel giet it dan om fûgels dy't fanwegen ûngemak net mear trekke kinne of dy't út finzenskip útpykten.[3]
| Boarnen, noaten en/as referinsjes: | ||
|
Dit artikel is foar in grut part in oersetting fan 'e Ingelsktalige Wikipedyside; sjoch foar boarnen en oare ferwizings op en:Brazilian merganser
|
